Sa unang pagkakataon na sinabi ko higit sa isang pares na salita kay Richard, siya ay nag-hobbling sa kusina sa trabaho, ang kanyang tuhod sa isang brace at crutches ay nakaipit sa kanyang kilikili. ' Magandang umaga ! ' Maliwanag kong sinabi. Siya ay nagbulong ng isang tugon at, habang hinihintay ko ang pagluto ng kettle, pinapanood ko siya nang walang kabuluhan na nagtipun-tipon ng isang mangkok ng cereal at gatas. Natawa ako habang tinitingnan niya ang walang katiyakan na agahan, napagtanto na halos imposibleng ibalik ito sa kanyang mesa. 'Kailangan ng tulong?' Nag-alok ako, sinubo ang kanyang mangkok para sa kanya.
Nakilala ko siya ilang linggo nang mas maaga, matapos lumipat ang kanyang koponan sa aming palapag ng isang publisher ng magazine sa Sydney. 'Kumusta, ang pangalan ko ay Josie, ako ang sub editor sa Australian Geographic , 'Masaya kong sinabi. 'Richard,' sabi niya pabalik, isang bolpen na nakapikit sa pagitan ng kanyang mga ngipin, na bumabalik sa kanyang computer screen, masama ngunit gwapo.
Pinag-usapan namin ng aking mga kasamahan ang tungkol sa kanya — ang maputla at payat na taong ito Pera magasin. Nalaman kong Ingles siya, nasaktan niya ang tuhod sa paglalaro ng football, at mayroon siyang Amerikano kasintahan na regular niyang nakikipaglaban .
Sa paglipas ng panahon, ang una na maasim na Richard nagsimulang magpakatamis . Ang aking mga kasamahan at ako ay nakapagod sa kanya upang sumali sa amin sa mga paglalakbay upang kumuha ng kape o isang tanghalian sa pub pagkatapos ng mga deadline, kahit na ilang mga beer sa isang Biyernes sa isang kalapit na bar. Sa ngayon, napakasamahan.
Sa tag-araw na iyon, umalis ako ng isang buwan kasama ang aking kapatid at isang kaibigan sa timog-silangang Asya. Sa aking unang araw pabalik sa opisina, isang chat ang lumabas sa aking inbox:
'Ano ang masasabi mo sa akin tungkol sa mga rhino?' Tanong ni Richard.
'Hindi gaanong,' sagot ko.
'Hindi ka ba sumusulat para National Geographic ? '
'Sumusulat ako para sa Australian Geographic , ngunit may posibilidad kaming hindi magsulat tungkol sa mga rhino dahil wala kaming mga rhino sa Australia. '
'Oh,' dumating ang tugon. 'Hindi bale.'
At sa gayon nagsimula a magulo ang mga mensahe , nakakatawa at kakaiba. Sa buong larangan ng mga partisyon at mga screen ng computer, nakikita ko ang kanyang maitim na buhok, ngunit hindi ang kanyang mukha. Naramdaman na kakaiba na nasa parehong silid, nakikipag-chat nang hindi nagsasalita, ngunit ginawa itong mas kasiya-siya sa mga araw ng trabaho ko.
pangarap ng mabaril sa ulo
Sa kabutihang loob ni Josephine Sargent
Nalaman kong mayroon si Richard nakipaghiwalay sa kasintahan habang ako ay wala. Magpapalakas-loob kami sa bawat isa sa hindi magandang pagtatangka sa pakikipag-date. Naisip ko na maaari kong maglaro ng matchmaker kasama ang aking kaibigan at kasamahan na si Natsumi, na may posibilidad na maakit ang mga kakaibang lalaki.
Inimbitahan ko silang pareho sa isang paglalakad sa katapusan ng linggo, kung saan napunta si Richard sa isang matandang pares ng mga Van at walang makakain kundi isang saging at isang pakete ng mini cupcakes. Naguluhan ako sa kanyang kakaibang koleksyon ng mga tattoo sa kulungan-isang bungo dito, isang pusong nagmamahal doon-at ang kanyang tila pag-aatubiling iwanan ako nang nag-iisa nang sapat upang ligawan si Natsumi.
Matapos ang paglalakad, nakita namin ang aming sarili na mainit at malagkit at tinukso ng cool na dagat. Mayroong isang laro na nilalaro namin sa Australia bilang mga bata na tinatawag na 'Under o Over': Bilang isang malalaki, lumiligid na alon ay papalapit, isang bata ang tumahol ng isang tagubilin — sa ilalim o higit pa — na inuutos sa iba pa na sumisid sa ilalim o tangkang i-leap ito.
'Over!' Sigaw ko, tumatalon papunta sa taas. Ngunit hindi gumalaw si Richard at tinapon ako ng alon ng walang pag-asang nasa ibabaw ng kanyang ulo. Akala ko nakarinig ako ng kaluskos, ngunit makalipas ang isang sandali ng gulat, si Richard ay umakyat, na nagkalat. Nag-aalala ako at sinabi sa kanya na kung mayroon siyang tingling sa kanyang paa't kamay upang dumiretso sa ospital.
Makalipas ang ilang oras, sa bahay at malapit na ang hapunan, nakatanggap ako ng isang teksto: 'Sa ospital.' Tinanong ko 'Alin?' at papunta na ako.
Doon siya sa St. Vincent's, sa isang brace ng leeg sa oras na ito, naghihintay sa mga resulta ng isang MRI. Lumipas ako ng oras na sinasabi sa kanya ang tungkol sa aking pinakabagong fling— 'Anong uri ng tao ang nagpapadala ng mga package sa pangangalaga at gumugol ng higit sa dalawang oras sa telepono?' - at sa paglaon, nabigyan ng malinaw ang lahat. 'Halos masira mo ang leeg ko,' aniya. 'Ang pinakamaliit na magagawa mo ngayon ay bilhan mo ako ng burrito.' Tumawa ako at pinangunahan ko na.
Sa kabutihang loob ni Josie Sargent
palatandaan ng pagmamahal mula sa isang lalaki
Habang kumakain kami at nag-uusap, napagtanto kong ito ang unang pagkakataon na talaga kaming tumambay isa isa higit sa kalahating oras. Pakiramdam ko ay dahan-dahan akong nagising mula sa isang anestesya na medyo naguluhan ang aking sarili, ngunit nakikita ko si Richard sa isang bagong ilaw. Nangangamba na ako sa pagtatapos ng gabi.
Sa paglalakad niya sa akin pabalik sa aking motor, nahanap kong gusto ko siyang halikan. Ngunit hindi siya lumipat at, nabigla sa pag-iisip, dali-dali akong humugot sa helmet. Talagang laban siya sa uri para sa akin. Kadalasan ay napunta ako para sa mga lalaking naglaro ng rugby, o kailangang magsuot ng mga shirt sa negosyo upang magtrabaho, o nasiyahan sa golf. Maya maya, malalaman ko na akala niya bakla ako.
pangarap ng karagatan
Para sa susunod na ilang linggo, sinubukan kong panatilihin ang aking distansya at itinapon ang aking sarili sa trabaho at nakikipag-hang out kasama ang aking mga kasama sa silid. Mayroon akong isang biyahe ang layo para sa magazine, at nang bumalik ako sa isang Linggo, pagod, umorder ako ng pizza at umupo sa aking pajama. Pagkatapos, nakakuha ako ng isang teksto:
'Maaari ka bang mamatay mula sa mga usok ng pintura?' Tanong ni Richard.
'Nalanghap mo ba sila?' Tumugon ako.
'Pinag-iisipan ko pa ito.'
'Bakit?'
'Bad date.'
'Pasensya na.'
'Gusto mo bang manuod ng pelikula?'
'Nasa pajama ako at nag-order ng pizza.'
'O sige, pupunta ako sa iyo. Papunta na ako.'
Bago ko ito alamin, si Richard ay nasa sofa ko at nanonood kami Beetlejuice . Pagkatapos ang kanyang kaibigan ay humugot mula sa panonood ng football kasama niya. Pagkatapos ay napalampas niya ang huling bus. At pagkatapos ay inalok kong ibahagi niya ang aking higaan bilang 'mga kaibigan.' Ngunit hindi kami magkaibigan, hindi na.
Ito ay isa sa mga gabing iyon kung saan hindi na nalalapat ang oras sa amin at ang mundo ay bumukas nang wala ako at siya. Nasa isang cocoon kami, nakikipag-usap at tumatawa, at pagkatapos, sa wakas, hinalikan niya ako.
Nasa maputla, kulay-abong ilaw ng madaling araw at sa pagsikat ng araw, ganoon din ang aking napagtanto. Hindi ka makakabalik ng halik. Magkaibigan pa ba tayo? May gusto pa ba siya? Saan tayo pupunta galing dito?
Habang nakaupo kami ni Richard sa kape at madulas na mga itlog sa isang nakatago na cafe kaninang umaga, nakakuha ako ng isang teksto mula sa isa pang kaibigan sa trabaho, na sinabi ko sa gabi dati na paparating na si Richard:
'Okay lang ba si Richard?'
'Parang. Tatawagan kita mamaya.'
'OMG KISSED MO SIYA HINDI KA?'
Ang aking pananahimik ay ang kumpirmasyong kailangan niya. Ngayon may ibang may alam sa trabaho. Isang grupo ng mga salitang may apat na letra ang tumakbo sa aking ulo. Bigla, nagpasiya akong itigil ang tren na ito bago ito makontrol. Ang lahat ay naging maayos para sa akin nang propesyonal at hindi ko nais na ipagsapalaran na madungisan o hatulan dahil sa isang pag-ibig.
Ngunit halos imposible para sa akin na huwag pansinin si Richard. Pinatawa niya ako at natagpuan ko ang kanyang pagpipilit na makita akong disarmahan. Napakalakas na ang isang tao ay nais na makasama ko ng masama at ako hindi mapigilang mahulog sa kanya . Maglalakad kami upang maghanap ng gintong pampanitikan sa mga tindahan ng pangalawang libro at may murang dumplings sa Chinatown. Minsan, pareho kaming tumawag na may sakit at maghapon na nakasakay sa lungsod sa aking motor, kumakain ng mga taco at umiinom ng murang beer sa tabing dagat.
Sa kabutihang loob ni Josie Sargent
Itinago namin ito sa aming mga kasamahan, malabo at malayo ang pag-arte, kahit na magkagabi lamang kami. Ibababa ko siya sa ilang mga bloke mula sa trabaho upang hindi kami magkasama. Itatago niya sa akin ang mga pastry sa photocopying room, na nag-email sa akin ng mga tagubilin kung paano ko sila mahahanap, tulad ng isang matamis na pamamaril sa kayamanan.
pinaka mainip na bayan sa bawat estado
Dahil naging mas seryoso ito, sinabi ko sa kanya na ayoko ng isang relasyon sa trabaho. (Ngunit kung ako ay matapat, hindi lamang iyon. Pinoprotektahan ko rin ang aking sarili, mula sa masaktan.) Nang sinabi ko kay Richard na hindi na ako maaaring makipagdate sa isang katrabaho, tila naiintindihan niya. Tumango siya, ngunit hindi gaanong nagsabi.
Gayunpaman, sa susunod na araw, mayroon siyang balita sa pamamagitan ng teksto:
'Kaya, umalis ako sa aking trabaho.'
'ANO?'
'Well, sinabi mo sa akin na ayaw mong makipagdate sa isang tao sa trabaho kaya ...'
'Kaya, huminto ka?'
Ang kilos ay hindi kapani-paniwala romantiko . Bigla, wala na kaming dahilan upang hindi magpangako sa isa't isa at napagtanto kong may isang taong nais na gawin iyon para sa akin na nagkakahalaga na pabayaan ang aking bantay.
Sa loob ng isang taon, lumipat kami sa London. Sa loob ng tatlo, iminungkahi niya habang naglalakad ng yelo sa labas ng Tower of London. At ngayon, kasal kami ng dalawang anak. Natutuwa akong tinulungan ko siya sa mangkok ng cereal, na halos masira ko ang kanyang leeg sa karagatan, at na siya ay matapang na umalis sa kanyang trabaho, sa mga nakaraang taon. At para sa higit pang mga hindi inaasahang pag-ibig, huwag palampasin Napaghiwalay Ako Pagkatapos ng 40. Narito Kung Paano Ko Natagpuan Muli ang Pag-ibig .
